Toen ik jong was, dacht ik dat liefde en relaties vanzelfsprekend waren. Hoe ouder ik word, hoe meer ik me realiseer: liefde is niet simpel. Het is geen verhaal van “ze leefden nog lang en gelukkig”, maar een ontdekkingsreis, vol lessen en inzichten die je onderweg oppikt. Ik was achttien toen ik trouwde en op […]
Aan het begin van elk kalenderjaar schrijf ik voor mezelf een lijst met doelen, wensen of dromen – net hoe je het wilt noemen. Het is voor mij een manier om richting te geven aan de maanden die voor me liggen. Tijdens het jaar neem ik die lijst af en toe door, een aangelegenheid van
Het is Tweede Kerstdag. Ik zit alleen aan de grote eettafel. De kinderen zijn bij hun vader. Het is mijn eerste kerst na de scheiding, en alles voelt anders. Mijn tijdelijke huurwoning voelt niet als thuis. Ik mis het knisperen van mijn open haard. Ik mis de warmte, de gezelligheid. Mijn blik dwaalt naar de
Zondag 20 oktober was het zover. Onder een stralende herfstzon bracht ik anderhalf uur door in de rij bij de Moldavische ambassade in Nederland. Al zevenentwintig jaar woon ik hier, maar op zo’n dag voelde ik me vooral ook Moldaviër. Terwijl ik daar stond, genoot ik niet alleen van de warmte van de zon, maar
Afgelopen woensdag zat ik bij AZ en tijdens de warming-up viel mijn blik op Ruben van Bommel. Zijn zelfverzekerdheid was opvallend, vooral in vergelijking met vorig jaar. Ik dacht: hoe zou het zijn om geboren te worden met het besef dat er een bestemming voor je is? Toen Ruben vijf jaar oud was, wist hij
Twintig jaar geleden ging ik wel eens met mijn zonen naar de drafbaan in Alkmaar. We zaten op de eenvoudige openluchttribune, zetten een paar guldens in en wachtten vol spanning of ons paardje als eerste over de finish kwam. De drafbaan was klein, wat het juist zo bijzonder maakte want we zaten dicht op de
‘Concerten Taylor Swift in Wenen afgelast na dreiging terreuraanslag. Veiligheidsmaatregelen concerten Adele aangescherpt,’ schreeuwen de krantenkoppen. Precies een week geleden was ik nog met mijn partner bij het concert van Adele in München. Hebben we gewoon geluk gehad? Ik vraag me af of je het je nog kunt permitteren om een evenement te bezoeken zonder
De EK voetbal is begonnen, en daarmee ook een geweldige tijd voor voetballiefhebbers. Op televisie zag ik beelden van enthousiaste Nederlandse supporters die in een Oranjemars richting een voetbalstadion liepen op de dagen dat ons team moest spelen. Toen bedacht ik dat het me leuk leek om die oranjegekte eens mee te maken, zeker nu
Hier zit ik dan, terug in Chișinău, waar ik niet alleen opgroeide, maar waar mijn verhalen ook hun wortels hebben. Terwijl ik hier ben voor de boekpresentatie van mijn laatste thriller, “Moordende paardenrace”, nu vertaald in het Roemeens als “Cursa ucigașă”, word ik opnieuw geconfronteerd met de complexe charme van Moldavië. Moldavië is een land
Opgroeien achter het ijzeren gordijn was een unieke ervaring. Ik kan uren vertellen over de bijzondere momenten van mijn kinder- en tienerjaren. Maar met het oog op wat er volgende week gaat gebeuren, wil ik even stilstaan bij onze televisiegewoonten. In de Sovjet Unie hadden we tv, met welgeteld twee zenders, die ons twee keer
