september 2025

‘Uw wachtwoord is betrokken bij een datalek. Verander uw wachtwoord onmiddellijk.’ De melding springt ineens op mijn laptopscherm, precies op het moment dat ik een jurkje bestel. Mijn hart slaat even over. Dit is voor de tweede keer dat ik de melding krijg. Hoe kan dat? denk ik. Ik heb een supersterk wachtwoord.

Mijn gedachtengang verschuift langzamerhand van maten en kleuren naar aan een brief die ik een paar maanden geleden ontving. Bevolkingsonderzoek Nederland schreef mij dat ik een van de bijna half miljoen vrouwen was wiens gegevens op straat lagen. Ik heb die brief toen wat achteloos weggelegd. Het leek me niet zo ernstig. Mijn gegevens waren al eerder betrokken bij een datalek bij mijn accountant. Zo erg was het niet, zei ik vol overtuiging tegen mezelf.

Maar nu die melding op mijn laptop verschijnt, begint het toch te knagen. Want wat stond er ook alweer in die brief? Dat misschien mijn naam, adres, geboortedatum, bsn-nummer, uitslag, zorgverzekering en ook mijn mailadres en telefoonnummer in verkeerde handen waren beland. Alles wat ik liever voor mezelf houd, dus.

In de brief stond vooral veel ‘sorry’, maar weinig uitleg. Niet wát er precies gelekt was en al helemaal niet wanneer. Geen duidelijkheid over hoe dit is gebeurd of wat ik nu eigenlijk zou moeten doen. Geen woord over de gevolgen. Het kwam over als een standaardbericht van een klantenservice: ‘We moesten u dit op tijd melden.’ Dus wat rest mij nu? Wachtwoorden veranderen, alert zijn op phishingmails, extra goed opletten bij online aankopen en ondertussen met een vaag gevoel van onveiligheid rondlopen? Want eerlijk is eerlijk: wat is veilig, als zelfs de overheid mijn gegevens niet kan beschermen? Ik begin de hele situatie nu toch wel eng te vinden. Het voelt alsof er iemand over mijn schouder meekijkt in mijn laptop.

Ik google naar het datalek in kwestie en ontdek dat dat er inmiddels bijna een miljoen vrouwen gedupeerd zijn en dat er zelfs een LinkedIn-groep is ontstaan, een soort digitaal vangnet, waar vrouwen elkaar steunen, tips delen en samen zoeken naar antwoorden. En er schijnt nog een tweede brief te komen. Hopelijk dit keer met meer duidelijkheid. Tot die tijd houd ik mijn digitale deuren op een kiertje, beloof ik mijzelf. En dan klik ik, met iets minder gemak, op ‘bestellen’.