november 2025

Mijn vorige column ging over de verkiezingen. Daar kreeg ik flink wat boze mailtjes over. Soms is dat niet anders. Ik kan niet altijd over veilige thema’s schrijven zoals de herfstkleuren in het bos of de lekkerste koffie in Heiloo. Soms gaat het over onderwerpen waar mensen iets van vinden. En eerlijk gezegd: dat ik boze reacties kreeg, is ook een goed teken. Het betekent dat mijn columns worden gelezen. Hoe mooi is dat?

Deze keer wil ik het hebben over de verkiezingsuitslag. Ik heb gestemd – nee, niet op D66 – en toch ben ik blij met de uitslag. Eindelijk, hopelijk, een stabiel kabinet met partijen die al lang bestaan en veel bestuurlijke ervaring hebben. Ik vraag me wel af of de grote leiders van de wereld Rob Jetten serieus zullen nemen. Misschien moet hij nog een beetje groeien als leider van wereldformaat. Zijn campagne – vol positiviteit, à la Mark Rutte – heeft in elk geval gewerkt. Daar waren we blijkbaar aan toe als land. Een beetje positivisme. Een frisse wind na jaren van mopperen, polarisatie en wantrouwen.

Wat ik interessant vond, was de parallel met de verkiezingen in Moldavië vorig jaar. Ook daar was de uitslag spannend tot het laatste moment. En net als hier bleken de stemmen van de diaspora doorslaggevend. Moldaviërs die in het buitenland wonen, maar zich nog steeds verbonden voelen met hun land. Ik stond zelf ook in de rij bij de Moldavische ambassade in Den Haag, samen met landgenoten die al jaren niet meer in Moldavië wonen. Iedereen met hetzelfde doel: hun stem laten horen.

Is dat niet de kracht van democratie? Dat iedereen telt, ook wie ver weg woont. En dat het niet uitmaakt of je stem klein lijkt, zolang je hem gebruikt. Want uiteindelijk vormen al die kleine stemmen samen de richting van een land, of het nu Nederland is of Moldavië.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met ons land. Hopelijk duurt de formatie niet te lang en krijgen we binnenkort een stabiele regering met bestuurders die luisteren, verbinden en niet alleen praten over vertrouwen, maar het ook waarmaken. Misschien is dat wel waar we allemaal behoefte aan hebben: leiders die ons niet verdelen, maar samenbrengen. En burgers die blijven geloven dat één stem nog steeds het verschil kan maken.