januari 2023
Recent las ik in een landelijke krant een interview met een psychiater. Volgens hem is borderline-persoonlijkheidsstoornis sinds kort een van de meest vastgestelde diagnoses met als belangrijkste kenmerken gevoelens van zinloosheid en leegte. Het interview heeft mij aan het denken gezet, want psychiatrie is in mijn ogen een afspiegeling van onze samenleving. En die is momenteel snel aan het veranderen: we leven naar mijn mening in een kanteltijd, we weten waar we vandaan komen maar nog niet waar we naar toe gaan. We willen niet meer vijf dagen per week van negen tot vijf werken en we willen zelf bepalen waar we ons arbeid verrichten (de termen zoals ‘asynchroon werken’ of ‘quiet quitting’ zijn al algemeen bekend, toch?). We zoeken steeds meer naar geluk van binnenuit.
Door de individualisering van de maatschappij verkiezen we nog vaker om single te blijven, omdat we ons als individu willen ontplooien en liever alleen gelukkig dan samen ongelukkig willen zijn (In Nederland zijn er nu 3,2 miljoen eenpersoonshuishoudens, 18 procent van alle inwoners. In Zweden leeft zelfs de helft van de bevolking alleen.) Het is moeilijk om in deze overgangstijd het hoofd boven water te houden. Wat maakt je bestaan nu nog zinvol dan? Een perfect Instagram profiel?! Absoluut niet! Ikkigheid is geen oplossing, want daardoor raak je alleen maar meer geïsoleerd, word je depressief en krijg je sneller last van hart- en vaatziekten. Ik denk dat het fundament van ons zinvolle bestaan juist verbondenheid is: elkaar echt ontmoeten, echt contact maken en echte samenhang creëren. Wat denk jij, een intellectuele Heiloose burger? Zou dit een goed voornemen kunnen zijn voor het komend jaar? Niet nadenken is geen optie.
