januari 2021
Tussen kerst en oud & nieuw blader ik altijd door de foto’s op mijn telefoon. Ik selecteer de mooiste en maak daarna online een fotoboek over het afgelopen jaar. Dit keer kwam ik per toeval een zwart-wit foto tegen. Op de foto zag ik een mooi tienermeisje in een schooluniform en twee grote strikken in haar haar, met grote ogen heel serieus in de lens kijken.
‘Ben ik geworden wat ik destijds wilde zijn?’ dacht ik. NEE. Toen de foto werd genomen, zat ik op de middelbare school in het verre Moldavië. Het was een elite school, waar ik vanaf mijn zevende Engels studeerde. Ik was lid van de communistische partij voor de jongeren en had een ambitie om een politieke carrière op te bouwen. Ik was bloedserieus in alles wat ik deed, ging zes dagen in de week naar school en maakte elke dag mijn huiswerk (mijn laagste cijfer ooit was een acht voor Latijns op de universiteit), en ik moest vooral niet opvallen, want in het communisme was iedereen hetzelfde.
Het duurde een tijdje voordat ik veranderde in wie ik nu ben – een ontspannen persoon die haar doelen vanuit haar innerlijke rust bereikt. Een paar jaar geleden heb ik zelfs mijn vaste baan opgezegd. Ik was klaar met wekkers zetten en elke dag van hier naar daar te rennen. Ik ben uit de rat race gestapt. Ik werk nu wanneer het mij uitkomt, soms ‘s avonds laat, soms in het weekend en soms ook een paar dagen niet. Ik neem het leven niet te serieus, maar ben vooral nieuwsgierig naar wat elke dag met zich meebrengt. En als iemand tegenwoordig tegen me zegt ‘wat ben jij een mooie vrouw’, schrik ik niet van de gedachte dat ik dat niet mag zijn, maar bedank ik de persoon voor het compliment. Herken jij jezelf in de foto’s van vroeger?
