Te midden van het knusse Heiloo, waar de kerstgedachte zachtjes door de straten begint te waaien, wil ik het hebben over dialoog – een eenvoudig woord met een diepgaande betekenis.
Laat me een verhaal met jullie delen, een verhaal rechtstreeks uit ons eigen dorp, verteld door onze 76-jarige dorpsgenote: Afgelopen zomer vroeg mijn oudere buurman, wetende dat hij ernstig ziek is, toestemming om af en toe zijn wagen achter mijn huis te parkeren. Een bescheiden verzoek om dichter bij zijn geliefde auto te zijn omdat hij vaak eraan kluste. Ik stemde toe als een gebaar van wederzijdse hulp. Maar toen kwam er een onverwachte wending. Mijn andere buurvrouw, die haar auto naast mijn parkeerplaats zet, sprak hem onvriendelijk aan. Haar partner, eveneens ziek, had de ruimte nodig om met de rollator naar hun auto te kunnen lopen. En zo groeide een goedbedoelde actie van mijn kant tot onderlinge irritatie tussen mijn directe buren. En dat is jammer want wij als senioren hebben elkaar nodig en zijn soms zelfs ongevraagd op elkaar aangewezen.
Wat kunnen we uit dit verhaal leren? Mijn punt is simpel: probeer te allen tijden een dialoog te voeren. Laten we de aankomende kerstperiode begrip tonen, vragen stellen en samen zoeken naar oplossingen. Op die manier kunnen we een beetje meer vrede en harmonie in ons dorp brengen. En eigenlijk is in gesprek gaan, luisteren en begrijpen, de ware kerstgedachte die het hele jaar door zou moeten stralen in ons dorp. Niet waar?
Fijne feestdagen en een prachtig nieuw jaar gewenst!
P.S. Ik wil onze dorpsgenote hartelijk bedanken voor het delen van haar ervaring, die als inspiratie diende voor deze column. Het is in mijn ogen zeer waardevol dat we van elkaars verhalen kunnen leren en zo bijdragen aan een nog hechtere gemeenschap in ons geliefde Heiloo.