‘Skiathos is een heerlijk eiland,’ zeggen we tegen elkaar na een dag of drie op ons verblijf daar. Een boekje lezen op het strand, overgoten door een frisse bries van de Egeïsche zee, en met uitzicht op azuurblauw water; verse vis bij de lunch; shoppen in de boetiekjes, slenterend langs de kleine straatjes van de oude pittoreske Skiathos-stad; boottocht naar het eiland ernaast – Skopelos – om het beroemde kerkje, waar Mamma Mia werd opgenomen, te bezoeken, en ga zo maar door. Een ideale vakantiebestemming voor jong en oud, voor stelletjes en ook voor gezinnen met kinderen.
Wat ons ook opvalt is dat er geen Russen zijn, en niet alleen op het resort waar we verblijven, maar ook niet op de openbare stranden. Op straat of ’s avonds in het restaurant horen we tevens geen Russisch om ons heen. Vanwege de oorlog in Oekraïne mogen de Russen niet reizen, realiseren we ons. Een dubbel gevoel bekruipt ons. Aan de ene kant voelen we een soort van opluchting, die voor iedereen herkenbaar is, denk ik. Rijke Russen en hun asociale gedrag zijn een bekend fenomeen geworden: overmatig drankgebruik gedurende hele dag, volle borden bij het buffet opscheppen om vervolgens meer dan de helft niet op te eten, luidruchtige feestjes bij het zwembad, met slanke vrouwen in bikini’s, die nauwelijks iets bedekken en veel oudere mannen met geld. Pffff… Ik heb deze mensen liever niet in mijn omgeving tijdens mijn vakantie.
Aan de andere kant mist Skiathos, door de afwezigheid van de Russische vakantiegangers, een behoorlijk deel van zijn inkomsten, want toerisme is hier de grootste inkomstenbron. Het eiland leeft in economische zin maar vier maanden per jaar en in die maanden groeit de populatie van zeven duizend naar honderdenzeven duizend. Maar dit gezegd hebbend, uiteraard worden de gewone Russische mensen, die hard werken voor hun geld en van de zomer op vakantie hadden gewild, hier wel heel erg gemist!